Woede

Gedurende 2 volle dagen werd ik samen met de lokale notabelen rondgeleid van hospital naar health center voor de officiële overhandiging van de ziekenhuisbedden, behandeltafels, nachttafels, ziekenhuisstoelen, rollators, rolstoelen, chirurgische lamp, lichtbak voor röntgenfoto’s enz. Alles was vooraf correct verdeeld geworden.  Zelfs dispensaria die meer dan 2 uur off road liggen, beschikken nu over enkele bedden en wat stoelen.

Mooie bedden, de volgende keer nog de lakens!

Emotionele speeches van plaatselijke dokters en medische hulpverleners ter dankzegging; demonstraties; handen schudden en nog eens handen schudden; toespraken van mij in naam van de donateurs en allen die geholpen hebben met het vullen van de containers; watervallen van zegeningen voor een lang en gezond leven voor mij en al degenen die gegeven en geholpen hebben.
Bij deze: Martine, Dirk, Nele, Jan, Hans, Lieven, Georges, Pieter, Nona, Emmelie, AZ Groeninghe Kortrijk, Hilde, Sint-Jozef Pittem, Karen, Christine (Kuurne), Caroline (Braces)…  Dank u!

Naarmate ze me dankten en loofden, voelde ik hoe er zich in mijn borstkas emoties ontwikkelden die ik niet kon beheersen. Mijn ogen gingen ervan overlopen en gezien ik het middelpunt van de belangstelling was, werd dat een onophoudelijke worsteling, want wenen is not done in Ghana.  Het leken verdriet- noch vreugdetranen die ik wegslikte:  het waren woedetranen.  De ziekenhuizen die ik bezocht hadden nu weliswaar bedden en hier en daar een behandeltafel, maar ze sméékten me om instrumenten!

Homemade autoclaaf om de schaarse instrumenten te steriliseren.

In de ‘operatiekamer’ in Mpaha stond een zelfgemaakte autoclaaf met twee scalpels, een tangetje en zo’n niervormige schaaltje in inox. In het ziekenhuis van Buipe, een stad met ca. 16 000 inwoners, hadden ze zelfs geen instrumenten voor kleine, laat staan voor grotere ingrepen en ook niets om te verdoven. In het ‘lab‘ stond er slechts een microscoop. Je moest zelf een hendeltje naar omhoog houden terwijl je keek, of het boeltje plofte in mekaar. De dokter klaagde dat er zelfs gisteren nog een vrouw was gestorven omdat ze geen bloed hadden. Domweg vroeg ik: “Kan het helpen als we een sensibilisatie-campagne lanceren zodat mensen bereid zijn om bloed te doneren?”  Ik dacht meteen aan mijn vrienden hier bij het Rode Kruis die me raad zouden kunnen geven over hoe je zoiets aanpakt.
“Daar gaat het niet om,” zei de dokter, “we hebben niets om het bloed in te stockeren, geen koelkast, geen recipiënten…”

Dagenlang voelde ik pure onversneden razernij door mijn lijf gieren. Die containers hadden een jaar van mijn leven in beslag genomen. Zòveel werk! En dan die nasleep.  Werkelijk alles en iedereen had moeten wijken: mijn familie en vrienden, mijn andere activiteiten, mijn ontspanning, mijn spaarboek. Maar alles was met plezier gedaan.
Nu moest ik het grimmige resultaat onder ogen zien:  de mensen voor wie ik dit allemaal had gedaan konden sterven in een mooi ziekenhuisbed ipv op de grond op een mat. Waardig!

Microscoop die zijn beste tijd gehad heeft.

Ik beschouw mezelf als een filosofisch georiënteerde geest, quasi moeiteloos zie ik de meeste zaken in hun groter verband, empatisch kan ik van mijn in jouw schoenen stappen en terug, bovendien ben ik het immer halfvolle-glas-type, maar ik was totààl de draad kwijt. Laaiend was ik op de leiders van de wereld. Ook op de VN en hun SDG’s, de Sustainable Development Goals, de opvolgers van de Millenniumdoelstellingen, waar ik mij voor inzet en die tegen 2030 o.a. de armoede in de wereld zullen uitgeroeid hebben en medische bijstand voorzien voor iedereen. Tandenknarsend woest werd ik als ik aan de onnozele statistieken dacht die instanties onder onze neus schuiven om aan te tonen dat het beter gaat met de wereld.
Hoe was het in godsnaam mogelijk dat mensen hier lagen te creperen aan banale ziektes en verwondingen terwijl we met onze gigantische kennis en onmetelijke financiële middelen door de ruimte klieven, het internet uitgevonden en het genoom ontrafeld hebben, terwijl we robots uitvinden waarmee we kunnen praten?

Een operatiekamer anno 2018.

Wat deed ik hier in ’s hemelsnaam?  Zòveel onrecht kon ik niet rechttrekken, wat had ik me wel voorgesteld? Deze ellende was veel te groot, veel te structureel, dit was geen taak voor mij, maar voor overheden. Bovendien, waar zaten al die honderden NGO’s in Ghana? De mensen hier legden al hun hoop bij mij, terwijl dit hier niet eens mijn plaats was.  Wat kon ik als nietig, klein wezentje uiteindelijk doen? Als het de groten der aarde ook maar even, één enkel uur, om basiswelzijn voor iedereen te doen was, dan zouden zo’n wantoestanden niet meer bestaan.
Mijn gedachten waren gitzwart en mijn zelfbeeld… hmmm… ook!

Samen met iedere nieuwe morgen droogden mijn tranen op.
Gezworen had ik vorige zomer dat ik nooit nog een container zou versturen.
Geloof het of niet, maar als ik aan het nodige medische materiaal zou geraken en er is een container voor nodig, dan stuur ik er opnieuw één.
Als de machthebbers zich niet schamen om de schrijnende, zorgbehoevende onderbuik van een heel continent te negeren, er geen belang aan hechten dat ontelbare mensen onnodig lijden en sterven, dan denk ik dat zelfs nobodies gelijk wij moeten doen wat we kunnen.  Wat als ook wij opgeven?

Advertenties

Naar huis…

“When are you coming home?”
Dat ze me zowel in België als in Ghana vragen wanneer ik ‘naar huis kom’, ben ik al gewoon.
Het gevolg van een uit de hand gelopen integratieproces?  Ik zou het niet weten.
Meerdere jaren leefde ik er de helft van de tijd, dus helemaal onlogisch was het niet dat de Ghanezen me vroegen wanneer ik naar huis kwam.
Sedert mijn grootmoederschap ga ik er weliswaar even vaak, maar slechts voor korte periodes.  Ik heb dan zoveel te doen dat ik nog maar weinig tijd heb voor gezellig-samen-zijn-momentjes.  Maar dat lijkt geen rol te spelen: ze blijven Ghana nog steeds als mijn thuis zien.  België noemen ze gewoon mijn hometown, dat zoveel betekent als de plaats vanwaar ik afkomstig ben.
Mijn Ghanese community is wel enorm begaan met de mensen die ik achterlaat in mijn hometown:  ze willen graag op de hoogte gehouden worden van hoe het gaat met mijn moeder, mijn vader, Maria, Valentina, mijn zussen, en mijn vrienden die ze rechtstreeks of onrechtstreeks kennen.
Toen ik bijvoorbeeld vermeldde dat mijn moeder een nieuwe heup zou krijgen, hadden ze zoiets nog nooit gehoord en vonden dat ongelooflijk spectaculair. Nu, dat is het ook als je daar even bij stilstaat. Algauw circuleerde in de hele gemeenschap het enthousiaste gerucht dat ze bij de blanken beschadigde lichaamsdelen op dezelfde manier vervangen als onderdelen bij wagens.

Als ik van ginds vertrek om naar mijn hometown te gaan,  gebeurt dat doorgaans in alle sereniteit. In deze cultuur geldt dat als je wilt dat de persoon terugkomt, je zo weinig mogelijk heisa maakt rond zijn vertrek.  Nu, niet iedereen is altijd even cool.  Maar het beste is altijd doen alsof de persoon niet weggaat, géén afscheid dus.
Vandaar dat stakkers die hun hometown verlaten om de grote sprong te wagen naar het westen, langs gevaarlijke bandietenroutes, met krakkemikkige bootjes enz., altijd vertrekken tijdens de nacht. Iedereen heeft er weet van dat de persoon op vertrekken staat, maar er wordt niet over gesproken, geen afscheidsfeestjes, geen geknuffel, geen gezwaai, geen tranen…

Fuzzy was hier enkele jaren geleden (2012) gedurende enkele weken op bezoek.  Zijn enige uitstap ooit buiten Ghana. Deze week ontdekte ik onverwacht dat Fuzzy België waarschijnlijk als zijn thuis ziet, toen hij me bijgaand fotootje postte van een wagen die hij in Buipe onverwacht voorbij zag rijden.  Hij schreef erbij: “I saw this trotro in Buipe, with the name of my town on it, I’m so happy to see it”.

Ik vind het ontroerend mooi hoe mensen zich kunnen ‘thuis’ voelen.
Eigenlijk kent ieder van ons dat gevoel van thuis komen denk ik, ook al is dat ‘thuis’ ver weg van waar ooit ons symbolische wiegje stond.
Ongetwijfeld is het zoals in de liedjes: ‘Home is where the love is’.

See you around.

 

Uitnodiging: “Dag van de 4de pijler”.

Beste lezers,

Als medewerker, als sympathisant, als geïnteresseerde in Lifeschool Ghana, word je vriendelijk uitgenodigd op de Dag van de 4de pijler, de jaarlijkse hoogdag van de burgerinitiatieven in het Zuiden.
Het wordt een interessante, inspirerende dag vol uitwisseling en ontmoeting.
Je kan o.a. kiezen uit 10 workshops, er wordt je een lunch aangeboden, kortom een dagje verwennerij voor lijf en geest!
Schrijf je vlug in op
http://dagvande4depijler.be/

Hopelijk zien we mekaar daar?
Groeten,
Christine

Zaterdag 24 februari in het Vlaams parlement.
Vergeet niet van je in te schrijven

Buiten Dr. John en Dr. Dekerpel mag niemand zich dokter noemen

die geen artsendiploma heeft!
Lezers vragen zich af wat er allemaal gaande is tussen mij en de man die ik achtereenvolgens the fake doctor en de medical assistant heb genoemd en die nu de titel physician assistant claimt en o.a. op facebook plaatste dat ik me moet verontschuldigen.

Eerst en vooral: indien onze physician assistant de ziekenhuisbedden netjes op de bestemming had geplaatst waarvoor ze aangevraagd waren, zou het zelfs nooit aan het licht gekomen zijn dat hij geen ‘echte’ dokter is.  Wie zou eraan gedacht hebben om dat eens te checken? In het land van de blinden is éénoog koning.  De dokters zijn schaars in Ghana en we zijn zo blij met iemand die de moed en het lef heeft om de talrijke verkeersslachtoffers op te lappen, om in te grijpen bij slangenbeten, om verwondingen door machetes te verzorgen, om de pijn te verlichten bij al die rare ziektes, om bevallingen te begeleiden, enz.

Dokters en apothekers…

Degenen die naar de USA zijn vertrokken om voor dokter te studeren, komen niet terug!
Nog meer dan Trump zien de Ghanezen zelf, hun land als een shithole-country: corrupt op alle niveau’s en weinig tot geen toekomstperspectief.
Wie kan, tracht weg te geraken en blijft waar hij/zij is.

Vandaar dat ik in een vorige blog  wat gas terugnam en sprak over “de man die ik onrespectvol the fake doctor heb genoemd”, want de man heeft levens gered.

Naast de titelvoering en de ziekenhuisbeddenellende was het probleem ook dat onze physician assistent al mijn blogberichten door een vertaaltool haalt, denkt dat hij alles begrijpt om vervolgens kregelig of boos te worden.
Toen ik bijvoorbeeld schreef: “Nadat the fake doctor was afgedropen…” had zijn tool vertaald: “After the fake doctor had run... “.  Diep in zijn eer gekrenkt liet hij weten dat hij helemaal niet weggelopen was (in de zin van vluchten dus).
Mijn schrijftaal is een ratjetoe van volgens dat het me uitkomt koele info, lichte spot, poëtische uitinkjes, vleugje guitigheid, warme woorden…  Kortom iets waar een vertaalmachine haar digitale tanden op kraakt.

Eindelijk kunnen we weer verder! Zand voor de bouw van het zo noodzakelijke afdak.

Nu, het echte grote goede nieuws is dat de ziekenhuisbeddenkwestie gisteren eindelijk helemaal is opgelost.  Binnenkort rapporteer ik over de verdeling van de bedden en het materiaal, want ik ga zelf kijken.  Een werk van bijna een jaar is afgelopen. Ik dank in de eerste plaats Fuzzy, maar ook de DCE, ook Chief Jinapor II en het committee dat geholpen heeft om deze zeer moeilijke en onverkwikkelijke zaak te helpen oplossen.
Ik dank ook onze physician assistent om dan uiteindelijk toch een oplossing te hebben aanvaard.

So Doc, je leest met ons mee via je vertaalmachine:  ik hoop dat ik hiermee de puntjes op de i heb gezet en dat we vrede hebben?

Dr. John

But please Doc, remember, onthou hieruit, dat de enige dokters die zich dokter mogen noemen zonder dat ze een doktersdiploma hebben, Dr. John en Dr. Dekerpel (den Dokteur van d’ Ugly Papas) zijn:  zij zijn immers helers van de ziel!
🙂

Vluchten in woorden. Uitnodiging.

Wat zijn wensen waard?

Dezer dagen worden de wensen over ons uitgestrooid als kwamen ze uit het peper- en zoutvaatje:  kwistig kruiden ze de sfeer van vrede af rond kerst en geven ze extra pit aan de euforie rond de jaarwisseling.  Familie, vrienden, geliefden, werkgevers, werknemers, bedrijven, klanten, winkels, consumenten, de media,…: niemand ontkomt aan het gewenst worden en bijna iedereen wenst.

Hebben we iets aan al die gelukswensen en season’s blessings?  Of zijn het gewoon folkloristische gebruiken en/of beleefdheidsformules?  Sfeerscheppertjes die effenaan in de ether verdampen?
Er zijn niet alleen de bijna obligate eindejaarswensen;  het jaar rond wisselen we wensen uit.  Gelukwensen voor verjaardagen, huwelijk, promotie…;  we zegenen pasgeborenen met alle goeds dat dit aardse bestaan te bieden geeft en we wensen sterkte en moed aan wie ziek is, verdrietig is en lijdt.

Iets wensen impliceert een verlangen van je hart naar iets voor een ander of voor jezelf. Een wens is een moment van mentale focus, net zoals mediteren, zegenen, bidden…, waarbij je ervan uitgaat dat je mentale activiteit enige impact heeft op het leven van een ander of dat van jezelf.

Kleine mensen, kleine wensen!

Bijna dagelijks heb ik te maken met een realiteit waarin onze mentale activiteit geen weggeborgen deel van onszelf is dat zich afspeelt binnen de besloten duisternis van onze schedelpan, waar alleen wijzelf toegang toe hebben.  In de Ghanese realiteit is men zich heel erg bewust van de kracht van goede en slechte gedachten, van zegeningen en van vervloekingen.  Men richt het denken doelbewust, mensen zijn zelfs doodsbang van elkaars mentale kracht!
In de soap van de ziekenhuisbedden bijvoorbeeld, werd vorige week een officiële verordening uitgeschreven dat de medical assistant (die ik in vorige mails respectloos the fake doctor noemde) mij geen mails mag sturen met dreigementen of dat hij zal worden gearresteerd.  Tegelijk werd er verordend dat hij ook geen slechte gedachten over mij mag koesteren!

Enkele jaren geleden besloot ik een speech rond de zorg voor kinderen, zoals gewoonlijk met Fuzzy te eren en te danken. Ik zei dat wat we verwezenlijkt hadden, niet had gekund zonder de onvermoeibare inzet van Fuzzy.
“Zonder Fuzzy kan ik niets en ben ik niets:  hij is mijn rechterhand, mijn linkerhand en mijn hoofd”, oreerde ik op plastische wijze zoals gebruikelijk in mijn gastcultuur.  Achteraf hing Fuzzy zijn kin tot op zijn knieën. Achterhalen wat er scheelde was subtiel speurwerk.
Toen kwam het:  “We verdienen hier niets aan, het is altijd werken en zorgen voor anderen en problemen oplossen en schrapen voor geld. De enige reden waarom we dit doen is voor de blessings, maar als jij op die manier over mij spreekt, stuurt het publiek alle blessings alleen maar naar jou.  Ik wil òòk blessings!!”  Deze volwassen, intelligente, zelfbewuste man stampvoette nog net niet als een boze kleuter.
Toen ik vroeg hoe ik hem dan publiekelijk kon danken zodat hij ook blessings zou ontvangen, was hij vaag, ik begreep hem niet.
De laatste jaren werkte ik dus speech na speech af zonder hem nog te vermelden.
Maar onlangs werd me het woord gegeven op een ceremonie in de hall van de DC. De woorden rolden zomaar uit mijn mond:  “Five years… five good years, heeft deze man (en ik wees naar Fuzzy) geprobeerd om me naar Buipe te krijgen. Ik zat daar goed in Kumasi, ik was geadopteerd door de Ashanti’s, geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om naar Gonja Region te verkassen, in die moordende hitte, met al die insecten en slangen hier en met al dat stof en die droogte…  Mijn blanke huid is daar niet voor geschikt,” speelde ik pruilerig geaffecteerd. Het publiek monkelde. “Maar deze man liet me niet met rust.  Hij blééf aandringen en ik ben er zeker van dat hij iedere dag bad, wat zeg ik? SAMENSPANDE met Allah om me tot in Buipe te krijgen!”
Iedereen barstte in lachen uit. Ik rondde het verhaal af waarin Fuzzy de held was die erin geslaagd was me om naar hun onherbergzaam stadje te loodsen, ondanks 5 jaar lang tegenstribbelen van mij. En het was nog de waarheid ook!
Na de ceremonie leek Fuzzy wel te glimmen, waarschijnlijk wegens opgezwollen van de blessings.
“Dàt heb je mooi gezegd mama, de onnoemlijk vele blessings die de mensen ons sturen houden ons tot op hoge leeftijd jong en gezond, zodat we dit werk nog zeer lang kunnen verder zetten.”
“Jij ontvangt nu ook de blessings?” vroeg ik achteloos in de hoop van te leren waar nu precies de truc zat.  “Natuurlijk mama, massa’s, massa’s..!”

1 dagje rust in Cape Coast was mijn wens: et voilà!

Mensen kunnen wensen uit wanhoop: ze hebben hulp nodig, zoeken steun…
Mensen kunnen wensen uit machteloosheid: iemand anders verdriet kunnen ze niet dragen, maar ze kunnen hem of haar wel sterkte wensen…
Mensen kunnen wensen en zegenen uit liefde; mensen kunnen verwensen uit haat..

Wat uit het hart komt, wordt door het hart opgevangen.
Ik heb het geleerd om mijn hart daarvoor open te stellen:  ik wens, overtuigd van de kracht van mijn woorden en mijn liefde; tegelijk absorbeert mijn hart gretig alle wensen en zegeningen die ik mag ontvangen.
En wat doe je dan met VERwensingen, hoor ik je denken? Ik maak me daar geen zorgen in, die zullen nooit opwegen tegen mijn talloze zegeningen!
Tja, uitgerekend 20 jaar geleden (1 februari 1998) zette ik voor het eerst voet aan wal in Ghana. Dat laat blijkbaar zijn sporen na! 🙂

 

 

Op bezoek naar Lifeschool Ghana?

Beste lezers, helpers, sympathisanten,

Alweer de laatste dagen van 2017: toch de absolute deadline om jullie voor dit jaar nogmaals uit de grond van mijn hart te danken voor jullie inzet, steun en betrokkenheid!

Het was een bewogen jaar, vooral met de 2 containers die we verstuurd hebben en de hemeltergende nasleep ervan.
Ook de stage van Nona en Emmelie en het mooie werk dat ze gedaan hebben op het vlak van tienerzwangerschapspreventie mag niet onvermeld blijven.
Neem daarbij de 10 scholen in Buipe die we voorzien hebben van computers, van tafels en van stoelen; de ontelbare voetbalploegjes die verrezen zijn; de medische en juridische bijstand voor de armsten waarvoor we ook dit jaar onze nek hebben uitgestoken; de 10 gesponsorde leerlingen die nu in hun laatste jaar zitten en Taïfa, onze universiteitsstudente!  Natuurlijk is er ook de razend interessante partnerschap Shs Buipe/Athena Kortrijk die we ondersteunen en vorm geven.
Druppels op een hete plaat, maar iedere druppel knispert, sommigen knetteren zelfs!
Waarom doe je dit allemaal vragen mensen?

Met een westers oog bekeken was de motor van de Kangoo onherroepelijk stuk: cfr. de distributieriem die uitpuilt! Toch kwam Fuzzy me de volgende ochtend met de Kangoo oppikken. Is dat geen magie? 😉

Veel redenen hoor!
Op filosofisch vlak:  door me onderdaan te voelen van een prachtige, uitbundige en overvloedige wereld waar er in principe absoluut genoeg is voor iedereen. Aanhoudend het morsige onevenwicht van de realiteit proberen te herstellen zie ik als mijn taak, ondertussen mezelf in de gaten houdend om niet in donquichotterie te vervallen!

Op emotioneel vlak: de kinderen! de dieren! de aarde! de natuur! de mensen!
Ik word er warm van… liefde dus!  Angst, onrecht en misbruik zien en er niets aan doen zou veel pijn doen.

Naast mijn filosofische en emotionele redenen ontbreekt het me niet aan nog enkele (al dan niet guilty) pleasures:
–  het ongelooflijk boeiende aan het van binnenuit mogen ontdekken van een andere collectieve mindset en een andere culturele context (cfr. Noem me neger);
–  de vriendschap en het vertrouwen die ik mag ervaren;
–  de magie!  Sint Augustinus zei het al:  “Wonderen gebeuren niet in strijd met de natuur, maar alleen in strijd met wat wij als natuur kennen.” Laat ons zeggen dat Afrika het continent is waarin de natuur zich gewillig leent tot diepere kennismaking!

Als secretaris van Lifeschool stuurt Fuzzy me dan een foto van het cash geld ten bewijze van een transactie. Zoiets ontroert me.

–   en last but not least: de ontroering!
Bijvoorbeeld als ik de oude, erg slechtziende schooldirecteur, mijnheer Ali, tegenkom die op het punt staat de razend drukke weg over te steken gesterkt door zijn -jawel- léésbril!  Met sterkte “3” nog op het linkerglas gestickerd.
Of de gelatenheid en de aanvaarding waarmee aangegeven wordt dat iemand gestorven is:  “He/she has joined the majority.”

Wil je Lifeschool Ghana en de hele scene waarover ik vertel graag zelf ervaren?
In 2019 plannen we een groepsreis naar Ghana!
Indien je belangstelling hebt, laat het me weten.

Nog een prettig eindejaar en veel geluk voor 2018!
Christine

 

Rechtzetting

Beste lezers,

Door een (voor mij) onoplosbaar probleem komen mijn blogberichten regelmatig als een rommeltje in uw mailbox terecht.  De onderschriften van de foto’s staan nl. tussen de tekst en dit maakt het geheel moeilijk leesbaar.
Gelieve dus om de blog te lezen steeds door te klikken naar de website, daar staat de tekst picobello voor u klaar!

Kerstgroeten,

Christine

Terwijl de harten zacht zijn…

Beste lezers,
Dank u voor de schouderklopjes na mijn pijnlijke bericht van vorige week.
Inderdaad, in onze samenleving hebben we ook onze eigen verhalen die vanuit goedmoedigheid en empathie starten om te ontaarden in egoïsme, misbruik, verspilling en belangenvermenging.
Een lezer liet me weten: “Wij kunnen van geluk spreken dat je ons eerlijk informeert.  Hoe en waar anders komen we ook dit soort uitdagingen en minder fraaie aspecten van noord/zuid samenwerking te weten?”

Voor uw info: het ziekenhuisbeddenprobleem is nog steeds niet opgelost.  We zijn er wel quasi dagelijks (jawel!) mee bezig:  het begrip tijd heeft nl. zo goed als geen invloed op de doorsnee Afrikaanse mens.

Een typisch Afrikaans tafereeltje, ware het niet…

Dat brengt ons naadloos bij de tijd van het jaar: de kersttijd!
Lichtjes, kerstliedjes, dennenbomengeur, fake of echte sneeuw… : ze maken ons hart zachter en dompelen ons in een dromerige, haast magische sfeer van knusse goedgunstigheid doorregen met vleugen heimwee naar vroeger.
Nu, alle kerstboomballen ten spijt, heb ik zelf maar weinig last van romantische en – godbetert- nostalgische gevoelens.
De kersttijd met haar koude, korte dagen en het jaareinde in zicht is een natuurlijke periode van reflectie en solidariteit. Ik mag zoveel roepen en schrijven als ik wil dat iedere mens op aarde recht heeft op een menswaardig bestaan met zuiver water, onderwijs, medische zorg, enz.,  als ik dit recht niet ook als mijn plicht beschouw, heeft dat recht geen waarde. En mijn woorden evenmin!
Vandaar dat ik, samen met een handvol helpers, steeds verder werk:  kansloze jongeren sponsoren om naar school te gaan, remedial classes, noord/zuid uitwisseling, zorgen voor veilig water en hygiëne, computers, tienerzwangerschapspreventie, medische zorg  enz.

…dat hun huisje enkele dagen geleden is afgebrand! Geen brandverzekering, en het cashgeld dat ze hadden van de maisoogst zat in hun kleren verstopt. Lifeschoolmedewerkers Fuzzy en Jamal (hier op de foto) gingen kijken wat en hoe we kunnen helpen.

In het grotere kader van ‘de wereld verbeteren’ stellen de resultaten van onze onophoudelijke inspanningen helaas niet zoveel voor. Duurzame en grootschalige veranderingen kunnen maar gebeuren middels economische en politieke ingrepen op mondiaal vlak.

Toch veranderen we met Lifeschool levens van moeders, vaders en kinderen… Jongeren krijgen plots zicht op een toekomst!
Bovendien werk ik zowel hier als in Ghana ook voortdurend aan dat grotere plaatje.  In Ghana draait dat rond intensieve uitwisseling met de lokale overheid, de Chieftaincy en het ministerie van Onderwijs.  In België ben ik 1 van de 5 vertegenwoordigers van het 4de pijlersteunpunt, waarmee we o.a. een – op ervaring gebaseerd – standpunt trachten in te nemen in het debat rond migratie en internationale samenwerking.  O.a. als lid van de adviesraad voor internationale samenwerking van mijn stad, werk en denk ik actief mee aan de implementatie van de SDG’s (Sustainable Development Goals of duurzame ontwikkelingsdoelen van de VN, die tegen 2030 moeten kunnen worden volbracht).
Kortom, ik ben één van die mensen die aan de karre duwt en aan den boom schudt!
Een treffelijk leven voor iedere mens voelt als een oermoraal. Met een ‘treffelijk’ leven bedoel ik hier niet zedig of deftig, maar wel dat iedere mens toegang heeft tot voldoende gezond voedsel en zuiver water, ontwikkelingskansen krijgt en zijn kinderen niet moet zien lijden bij gebrek aan middelen.
En met ‘treffelijk’ doel ik evenzeer op ons eigen leven:  dat we ons treffelijke mensen kunnen voelen omdat we niet wegkijken en ook niet cynisch doen, maar helpen waar en wanneer het nodig is.

Bouwsteencertificaat van 16 euro voor de bouw van afdak voor buitenschoolse activiteiten.  (tekening Lieven Dermaut)

Mag ik in deze tijd van ‘de zachte harten’ ook uw hulp vragen voor Lifeschool?
Ook naast uw sympathie en mentale steun kunt u nog op  zoveel manieren helpen.
Bijvoorbeeld door onderstaande (kerst)geschenkjes bij Maria’s corner (het bio- en fairtradewinkeltje van mijn dochter) te kopen: de bedragen gaan integraal naar Lifeschool.
– een bouwcertificaat (16 euro);
– vintage nieuwjaarskaartjes (1 of 2 euro);
– bioroggekussentjes (10 of 20 euro);
– Marimekko inpakpapier (1 euro voor 4 bladen);
– een kunstwerkje van Jan Dewilde (75 euro)
– een boek ‘Noem me neger’ (17,50 euro)
– glaspasta juweeltjes uit Ghana
….
Of door iets te storten op BE45 5230 8028 8389.

Beelden van negertjes die dankbaar knikken en zo, we doen dat al lang niet meer!  🙂
Desalniettemin buig ik diep en welgemeend voor u.

Nog een boeiende en inspirerende kersttijd.

Christine

Schaamte en pijn

Is het schaamte, is het angst, of is het een mengeling van beide die maakt dat ik het verder berichten over de container(s) voortdurend uitstel?
Daar ik beweer dat Powered by Love, Lifeschool Ghana een kleinschalig ‘korte keten’-project is, ten allen tijde transparant, moet ik ook praten als ik liever zou zwijgen…

Deze foto werd vorige week genomen in het Public Hospital van Buipe

De bedden en het medisch materiaal staan nog steeds in de opslagplaats. Ondanks de onderhandelingen die we gevoerd hebben met de Chief en subschiefs, met de DC, met de frauduleuze dokter, met de eigenaar van de grond van het hospitaal; ondanks alle beloftes en dure eden, blijft de zaak muurvast en onopgelost.
Indien we zouden toestaan dat de bedden worden verkocht, was er nooit een probleem geweest en waren de portefeuilles (althans van enkelen) al comfortabel dik.  Om u een idee te geven: 1 bed is ginds vlotjes 3000 NGC of 600 euro waard en we hebben er 32 gestuurd.  Een kleine 20 000 euro aan bedden dus:  neem er nog de nachtkastjes, de behandeltafels, en de bergen rollators en stoelen bij.  Niet minder dan een goudmijntje voor wie er de hand kan opleggen.  Vergeet ook niet dat 100 euro ginds in weinig opzichten te vergelijken valt met 100 euro hier.

De strijd is dan ook bitter.  Ik werd ernstig geïntimideerd door de fake dokter terwijl ik ’s avonds moederziel was alleen in ons education center. We mogen dan wel een nightwatch èn een daywatch in het center hebben die verondersteld zijn mekaar af te lossen, ’t zijn Ghanezen: ze kunnen honger hebben en eerst eten zijn ‘gaan zoeken’; ze kunnen dagen na mekaar een platte fietsband hebben…
Gelukkig had ik mijn gsm bij de hand, werkte de netwerkverbinding (!) en kon ik Fuzzy bellen, mijn redder.
Nadat de dokter afgedropen was, zei Fuzzy dat hij enorm geschrokken moet zijn dat ik in het land was.  ‘De mensen kwamen me vertellen dat hij voortdurend rituelen liet uitvoeren! Hij heeft een klein fortuintje verspild aan pastors en fetishpriests.  Het was echt niet de bedoeling dat je nog ooit voet aan wal zou zetten in Ghana.’
Het leek alsof ik een mokerslag in mijn borstkas kreeg die alle lucht in één keer uit mijn longen perste. ‘Waarom?’  prevelde ik met het beetje lucht dat me nog restte.
‘Tja, het laatste wat hij wil is dat jij orde op zaken komt zetten. Maar ik wist het wel, hij zou jou nooit iets kunnen aandoen. Geen ogenblik heb ik getwijfeld: jij bent zodanig zuiver en zo oprecht menslievend dat al zijn rituelen jou niet kunnen raken, ze zijn niet meer dan weggegooid geld.’
Middels een razendsnelle mindscan overliep ik schijterig of ik wel altijd zo zuiver en menslievend was als Fuzzy dacht dat ik was. Maar de zachte warme gloed waarmee hij me vol bewondering en vertrouwen aankeek, hielp me besluiten dat ik het maar beter zo liet.

Eén van de twee staanders voor baxters in het Public Hospital van Buipe.

Na de soft-horror  komt nu de weenpassage:  de dokter heeft duizenden paar latex handschoenen, gyneacologische verbanden voor na de bevalling, mondmaskers, voorschoten en voetbeschermers voor in de operatiekwartieren, enz. – allemaal gerief waarvan de datum verstreken was-  in de fik gestoken, samen met zijn pastors en enkele jonge jongens die hij voor zijn kar had gespannen. Luidruchtig en uitgelaten riepen ze terwijl ze het grote vuur voedden met het zo kostbare en schaarse materiaal: ‘Zie je hoe de blanken zijn?  Ze komen ons zogezegd helpen, maar in werkelijkheid komen ze ons vergiftigen.’

Onze mensen hier met een hart voor Lifeschool hebben zich uit de naad gewerkt om de ruimtes tussen, onder en boven de bedden, de nachtkastjes enz. op te vullen met dit soort medisch wegwerpmateriaal.
Wie ‘Noem me neger’ las weet dat ik voor de operatie van Blessing de lakens van mijn bed heb afgestaan, omdat de jongen anders op het blote plakkende skai van de matras lag.  Nièts was er voor handen, geen doekjes, geen verbanden…
Zelf ben ik ook ooit in de operatiezaal van het grote hospitaal van Sunyani gesukkeld met een beenwonde die moest worden gehecht.
Het grote ronde wendbare licht boven de operatietafel brandde voor ongeveer één vierde en van de twee artsen (?) die me behandelden had slechts degene die ook het groezelige openstaande schort aanhad, één handschoen aan. In een hoek stond er een bord rijst halfweg opgegeten. Terwijl het bloed uit mijn tot-op-het-been-diepe wonde gulpte vroegen ze of ik al dan niet verdoving wou voor het hechten.  Nadat bleek dat ik de vraag goed verstaan had en bevestigend antwoordde, kwam de tweede verrassing: ‘In dat geval ga je verdoving moeten gaan kopen bij de apotheek!’
Wat een geluk dat de wildvreemde vrouw die het ongeluk had zien gebeuren en die me naar het ziekenhuis begeleid had, buiten op me was blijven wachten. Ik gaf haar mijn portefeuille en vroeg haar om de verdoving te gaan kopen.  Ondertussen hield ik, op de operatietafel gezeten, met mijn eigen zakdoek mijn wonde dicht, terwijl de dokters van alles vroegen over België.  De ene vertelde over een familielid dat in Liège woonde, terwijl de andere die ondertussen verder van de rijst at – in Ghana eten we met onze handen- , vroeg of ik fufu lustte en of ik ook kinkey en banku lekker vond en of we dat in België ook hadden. Net toen de hamvraag er zat aan te komen: ‘Ga je me helpen om in België te geraken?’ klopte de vrouw op de deur van de operatiezaal met een flesje verdovingsspul en mijn portefeuille. De rijst werd aan de kant gezet en ze begonnen aan hun verdoof- en naaiwerk. Ik had niet gezien dat ze de naald uit de steriele verpakking haalden en verzocht hen om een andere te nemen en die onder mijn ogen open doen.  Belèdigd dat ze waren en of ik misschien dacht dat ze geen opleiding genoten hadden.

De rest van dit verhaal doet hier niets ter zake.  Het was nog maar eens bedoeld als ‘korte keten’- getuigenis van hoe belabberd de gezondheidszorg er aan toe is, hoe schaars de uitrusting en de broodnodige disposable verzorgingsmaterialen. En hoe gruwelijk misdadig de wraakactie van ‘de dokter’ was om dat kostbare materiaal te verbranden met als reden dat het buiten datum was en mensen zou doden.

Ondanks tegenslag blijven we goed en gemotiveerd bezig. Laat je hen niet in steek?

Lieve mensen, beste lezers, sympathisanten en helpers,  ik ben blij dat het droevige nieuws van dit misdrijf van mijn hart is, want het zwijgen woog loodzwaar op me.  Ik wou vooreerst al die arme sukkelaars die niets hebben en die hier niets mee te maken hebben beschermen, bang dat uw hulp en mededogen met dit nieuws in het gedrang konden komen. Met mijn zwijgen dacht ik ook mezelf en mijn werk te beschermen:  u zou me als onbekwaam voor Afrika kunnen beoordelen.
Ik heb mijn portie al geweend, samen met Fuzzy, de leeuw, de grote muile!
Ween indien nodig ook uw deel, maar aub laat hiervoor de massa’s kinderen en jongeren die Lifeschool dank zij uw hulp levensperspectief en toekomst geeft, niet in de steek.