Hoera… het is een tractor!

Waarde lezer,
Het schrijven valt me de laatste maanden nogal moeilijk zonder een vaste plek waar mijn oude vertrouwde ‘schrijfbeestje’ kan staan: de letters van zijn klavier zijn volledig afgesleten en hij is immobiel geworden want dichtklappen lukt al lang niet meer, maar hij schrijft nog als de beste! Als alles goed meevalt, hebben mijn schrijflaptopke en ik tegen de zomer ongetwijfeld weer een plaats voor onszelf.

In Ghana loopt alles als een trein! In februari hebben we de tractor, oplegger, container en pomp in Kumasi gekocht voor 14.500 euro.  Een fiks bedrag waarvan 11.250 euro werd geschonken door Jan Dewilde die zijn kunst verkoopt t.v.v. het Lifeschool-tractor-project, aangevuld met 2.300 euro van de Stad Kortrijk. De rest kwam uit de Lifeschool emergency-kassa!  Want ‘emergency’ was het wel: dankzij de tractor konden we op de valreep 4 van onze 5 agro-forestry pilots redden van de verschroeiende droogte!

De tractor met bijhorigheden zorgt niet alleen voor water en voor het ploegen, het hele project heeft ook de moraal van de vrouwen behoorlijk opgeschroefd!  Momenteel gaan we niet minder dan 16 extra agro-forestry projecten opstarten:  dus 16 vrouwen die elk een kant en klare gewiede en geploegde acre krijgen, beplant met cashew-boompjes, het zaaigoed (bonen of pinda’s) geleverd plus een bijenkorf die later komt. Daar waar de eerste 4 projecten relatief ver van elkaar lagen, gaan we ze nu min of meer aan mekaar te laten palen, zodat we besparen in energie en tijd.  Een stuk makkelijker nu want ondertussen is het geen probleem meer om vrouwen warm te maken:  ze staan in rij om de informerende workshop te mogen volgen en in aanmerking te komen voor een acre.

We zijn ons ervan bewust dat zowel water op wielen als het omploegen van grond niet de meest duurzame landbouwmethodes zijn: ze zijn plaatselijk echter klassiek en gekend en bieden momenteel de meeste garantie op resultaat.  Want uiteindelijk is het doel van deze agro-forestry projectjes om op korte termijn als regio aansluiting te vinden bij een grote ngo die de middelen en knowhow heeft om de klimaatverandering substantieel aan te pakken.

Daarnaast zijn en blijven we vaak een reddingsboei voor wie Fuzzy“the poor and the needy” noemt:  mensen die in een uitzichtloze situatie beland zijn en een klein mirakel nodig hebben om eruit te geraken.  Fuzzy met zijn teer hart, stelt meestal die mensen voor:  een 5-jarig meisje dat een etterende beenwonde tot – letterlijk- op het bot heeft (ik bespaar u de close-up foto!);  een kreupele jonge vrouw in een rolstoel die ervan droomt om een lerarenopleiding te volgen en er ook de capaciteiten toe heeft; een taxichauffeur wiens motor al enkele maanden stuk is waardoor hij zijn broodwinning kwijt is… . Uit onze Lifeschool emergency-kassa betalen we ziekenhuiskosten, schoolkosten, enz…  maar nooit (of bijna nooit) het volledige bedrag!
We trachten de familie of de community of de persoon zelf ertoe te brengen om alvast een deel(tje) in te brengen. Zo heeft bijvoorbeeld de community 1500 ngc ingezameld voor de operatie van het meisje en past Lifeschool de nog ontbrekende 2500 ngc bij; de man van de motor had reeds 1000 ngc gespaard, maar geraakte niet aan de resterende 700 ngc, waardoor hij noodgedwongen zijn reeds gespaarde 1000 ngc spaargeld zou moeten aanspreken voor eet- en schoolgeld voor zijn gezin, een neerwaartse spiraal dus; de dame in de rolstoel (als leerkracht, een ongezien verschijnsel in Ghana!)  zal haar eerste aanbetaling zelf doen…

Door op het eerste zich streng te zijn en een eigen inbreng te verlangen, voelen mensen die hulp nodig hebben en hun familie zich veel minder afhankelijk en behouden ze hun trots en hun waardigheid. Tegelijk kunnen wij met onze bescheiden beschikbare middelen, méér ‘mirakels’ manifesteren!

Het zijn onzekere tijden, de energierekeningen lopen op en alles wordt duurder.  Helaas is dit niet alleen hier:  waar leven en overleven al zo moeilijk was, is het nu nog moeilijker. In Ghana swingen de prijzen van voedsel en brandstof uit de pan.
Mocht u vaststellen dat u middelen genoeg hebt en/of iets van uw welvaart wilt delen, dan kan u ons helpen met dit soort ‘mirakeltjes’ of u kan investeren in een agro-forestry project en hiermee een vrouw en haar kinderen de basis voor een inkomen geven.  Eén agro-forestry project kost 150 euro, een ‘mirakel’ verrichten we met wat in de emergency-kassa komt en geloof me:  àlle kleine beetjes helpen!   Goed om weten:  iedere – iedere! – euro die u stort wordt voor de volle 100% aan de ‘mirakeltjes’ en de beoogde doelen besteed.

Hartelijke dank namens Fuzzy, onze community en mezelf aan Jan en zijn kunstminnende achterban, aan de steden Kortrijk en Harelbeke, en aan alle mensen die met grote en kleine middelen bijdragen om via Powered by Love, Lifeschool Ghana mensen een menswaardig bestaan te schenken.

Hartelijke groeten,
Christine

Rouwen om mijn moeder

Het plotse overlijden van ons ma, het leegmaken van mijn propvolle woning om te verhuizen naar een woonst die ik totaal onverwacht tot op vandaag niet kan betrekken … ik had nog weinig puf om  te schrijven.
Met vertraging dus: mijn beste wensen en wederwensen voor 2022;  hartelijk dank aan allen die het afgelopen jaar Lifeschool Ghana ondersteunden en sponsorden.  Dit ook in naam van Fuzzy en het Lifeschool-team, de community in Buipe en ver daarbuiten: eenvoudige mensen die u niet persoonlijk kent, maar die u wèl kennen: als hun weldoeners, de harten en handen die hen steeds trachten bij te staan als het nodig is.

Want ondanks een nogal bewogen tijd zijn onze Lifeschool activiteiten onverminderd verder gegaan.
Onze bosbouwprojecten onderhouden in het droogteseizoen is een ernstige uitdaging, ook omdat we nog geen tractor hebben om water aan te voeren, maar so far so good.

De aankoop van een tractor brengt nl. veel wikken en wegen met zich mee: hier kopen en verschepen of ginds kopen;  welk type Massey-Ferguson ivm wisselstukken en herstelmogelijkheden ‘op zijn Afrikaans’; voor welk type grond (kurkdroog);  prijs/kwaliteit verhouding etc..

Onlangs konden we de bedden van het ‘nieuw’ hospitaal voorzien van hoeslakens. Mensen ervaren meer comfort en waardigheid als ze kunnen ziek zijn op een wasbaar onderlaken, i.p.v. op een matras in bruin skai. Vooral in die hitte!

Met de fantastische noodhulp van de stad Harelbeke konden we met Kerstmis de 550 gezinnen die slachtoffer waren van de overstroming een zak rijst van 5kg en een liter olie schenken. Kostprijs 3500 euro.  Ik hoor u al denken:  enerzijds kurkdroge grond en anderzijds overstroming!  Inderdaad!  De Bagre dam in Burkina Fasso kon het watervolume niet aan nadat een luchtrivier was neergestort (zoiets als in onze Ardennen vorige zomer).  De Burkinezen hebben de dam opengezet omdat hij niet zou breken en daardoor zijn de Black Volta en de White Volta, die in Buipe in elkaar vloeien, uit hun oevers getreden tot ver landinwaarts. 550 Gezinnen verloren op slag have en goed en werden dakloos.  Door de noodhulp die we dankzij de Stad Harelbeke konden aanbieden, voelde de plaatselijke overheid zich genoopt om ook haar steentje bij te dragen en heeft ze golfplaten geschonken aan de gedupeerden. Cement ware beter geweest, want met golfplaten bouw je bidonville-achtige toestanden, maar een gegeven paard etc..

Ook hartelijk dank voor alle rouwbetuigingen n.a.v. het overlijden van ons ma.
Dat we allen erg geschrokken waren is zacht uitgedrukt. Ondertussen hebben we de klap verteerd, delen we onze herinneringen, en voelen we vrede.
In Ghana blijft het rouwen echter duren.
Het is een feit dat mijn ma en Fuzzy erg dik waren. Met Nieuwjaar hadden ze nog een videocall en mijn moeder, het hart steeds op de tong, zegt tegen mij nadat Fuzzy op het scherm verschijnt: “Amaai seg, ji nogol un bitje nen dikkn kop gekreegn!”.

Waarop Fuzzy:  “What does Bobonne say?”
Ik (neutraal vertaler): “Bobonne says that your head has grown big.”
Fuzzy buldert het uit van het lachen, waarop mijn moeder: “Wa vindt ie em dô nu zô kommik an?”
Die twee samen bezig horen was hilarisch: mijn moeder in haar één-jaar-avondschool-Engels van in de jaren ‘80 en Fuzzy in zijn voor wie het niet gewoon is moeilijk verstaanbaar Ghanees Engels!

Toen Fuzzy amper 11 dagen later hoorde dat Bobonne overleden was, was hij totààl van de kaart.
Prompt heeft hij zowat iedereen die van ver of nabij bij Lifeschool betrokken is – en dat zijn héél wat mensen- opgeroepen om allemaal naar het Lifeschool center te komen om de hele nacht te bidden voor mijn moeder haar zielenrust.  Moslims, christenen van alle slag, animisten zaten de hele nacht zij aan zij elk op hun eigen manier te bidden.

We zijn meer dan een maand verder en nog steeds neem ik condoleances in ontvangst.  Van mensen die ik van ver of nabij ken en van mensen die ik totaal niet ken.  De traditie vereist dat ik iedereen te woord sta, telefonisch en nog liefst via videocall.
Tot op heden worden er momenten georganiseerd waarop gebeden wordt voor mijn moeder haar zielenrust.
Onlangs zei ik: “Fuzzy, mijn moeder was een eenvoudige, goedhartige vrouw:  ik ben er zeker van dat haar ziel al lang in vrede rust.  De fouten die zij mogelijks gemaakt heeft, zijn de typische fouten die wij stervelingen allemaal maken, toe te schrijven aan angst en onwetendheid. Allmighty weet dat zelf toch ook!”
“Allahoe Akbar” riep Fuzzy verrukt uit.
“Heel juist wat je zegt Christine, maar Allah is het probleem niet, er zijn ook de voorouders.  Jouw moeder heeft jou voortgebracht, onze engel, onze caretaker.  Jij hebt het leven veranderd van ontelbaar veel mensen, maar jouw moeder komt alle eer toe:  zìj heeft je gebaard, zìj heeft je grootgebracht, zìj heeft je hart gevormd.  Jouw moeder was dus een hele grote dame die haar rechtmatige plaats tussen de voorouders moet kunnen innemen.  Daarom smeken wij de voorouders dag en nacht: wij vertellen hen hoe belangrijk zij was voor ons,  zodat zij door hen opgenomen wordt en ons blijvend kan begeleiden en raad geven.

In Ghana vormen de islam- en christendomrites slechts een dun laagje vernis op een bloeiende en diepgewortelde vooroudercultus.  Dat ervaar ik al zo lang als ik in Ghana kom en gaandeweg ben ik daar vertrouwd mee geraakt.  Maar dat mijn eigen moeder daar nog ooit een plaatsje – zeg maar plààts- zou innemen, dat had ik nooit kunnen denken.

Hartelijke groeten,
Christine

De uitrol van het vaccin in Ghana

Als er naast de verkiezing ‘Woord van het jaar’ ook de verkiezing ‘Shitwoord van het jaar’ zou bestaan, dan zou ik walgend van afgrijzen het woord ‘uitrollen’ inzenden.
Media, politici en bedrijven zwaaien al een paar jaar kwistig met deze -letterlijk- gladde marketing gelinkte term, die waarschijnlijk zo cool en hip klinkt dat niemand nog stilstaat bij wat men precies van plan is uit te rollen of wat men reeds aan het uitrollen is.
Soms hoor of lees ik het woord een keer te veel op één dag en begin ik onbedaarlijk te zweten en te klappertanden: lap, een allergische reactie!  Die verdwijnt dan prompt als ik zo luid en zo falset als ik kan, ‘Thunderstrike’ van AC/DC meebrul.  Elk zijn medicijn.

In Ghana is men in het voorjaar ook aan het ‘uitrollen’ geslagen: meer bepaald het Covid-19 vaccinatieprogramma.  De initiële uitrol (dus) heeft een pak vertraging opgelopen: u kent het wel, de koeling en de distributie moesten nog worden geregeld, waardoor de vaccins ondertussen over datum waren.  Onlangs is de uitrol in Buipe en Central-Gonja (Northern Region), onze streek, komen ‘aangerold’.

Er zouden sedert het begin van de pandemie ca.1250 Ghanezen aan Covid-19 gestorven zijn.
Mijn respect voor de doden en mijn medeleven met hun nabestaanden.
In heel Afrika is er echter onderrapportage zegt het WHO en de grote baas van de VN Antonio Guterres noemde de wereldwijde vaccinatie-ongelijkheid immoreel en dom.
Over onderrapportage en ongelijkheid gesproken: hoeveel mensen uit de lage- en niet-inkomenslanden zouden er jaarlijks sterven aan malaria, cholera, tyfus, voedselvergiftiging, in het helse verkeer, onrechtstreeks aan een gebrek aan medische zorg, opleiding, degelijke huisvesting, (proper) water en last but not least van HONGER?!
Als ik spreek voor Buipe en Central-Gonja is de prijs van een zak mais sedert het begin van de wereldwijde crisis méér dan verdrievoudigd! Aan voedsel geraken is voor zeer veel mensen een dagtaak die soms lukt en soms niet!

De uitrol houdt in dat iedereen 3x geprikt moet worden met een interval van 2 weken.  Sommigen in onze streek krijgen nu hun tweede prik. Na de 3de prik zullen ze een papier krijgen ten bewijze. Met dit bewijs gaan degenen die een job hebben (20%??) hun job kunnen verder uitoefenen en naar massa-bijeenkomsten gaan, anders niet, dreigen de media. Tegelijk spelen ze handig in op de natte droom van zowat iedere Ghanees: dit bewijs zal men ook nodig hebben om Europa binnen te geraken!  Een binnenkopper!
Uiteraard weten we dat je zonder enige formaliteit aan eender welk papier of bewijs kan geraken in Ghana als je iemand kent, en gezien iedereen familie is van iedereen…

Alzo geschiedt dat de vaccinatiecampagne wordt uitgerold middels frigoboxen – want het vaccin moet koud bewaard worden.  Ze worden aangevoerd vanuit de hoofdstad met zogenaamde koelwagens om ze op te slaan in koelkasten die hier en daar voor handen zijn. Zelfs al zou men over efficiënte koelwagens en -kasten beschikken, dan nog zijn de stroomonderbrekingen schering en inslag. Bovendien zal het de koeriers, die de vaccins te voet of met de fiets of op de motor vaak off-road naar de afgelegen gezondheidsposten brengen, worst wezen dat de brok ijs in hun frigobox aan het smelten is omdat ze ondertussen eens bij hun familie binnenwippen of een platte band hebben.

Het maakt niemand iets uit.  Mensen moeten zich laten inenten voor een ziekte waarvan ze niets merken, terwijl hun èchte uitdaging, voedselzekerheid, genegeerd wordt!
Heel veel Ghanezen willen de prikken niet omdat ze ervan overtuigd zijn dat het vaccin dè methode is om hen onvruchtbaar te maken. Ook gaat het de ronde dat men het zwarte ras wil uitroeien en omdat het met uithongeren niet snel genoeg gaat, is er een leeftijdsduur gekoppeld aan het vaccin. Bv. als men 5 jaar na de prik toch nog leeft, zal men automatisch doodvallen.

Ieder volk, ieder continent, ieder individu heeft zijn angsten en bezorgdheden:  het virus, het vaccin, de dreiging van een totalitaire staat, de totale uitroeiing, de decimering, de stok-in-neustest…
Ik zou mijn Ghanese vrienden kunnen geruststellen door te zeggen dat ze alvast geen vrees moeten hebben voor de uitroeiing van hun volk, want wie anders zou onze koffie en cacao verbouwen, wie zou ons van tropisch hout voorzien, wie zou jullie bodemschatten, goud, mangaan, bauxiet, enz. voor ons naar boven halen?  Maar gezien de hallucinant cynische situatie waarin ze zich al bevinden, bespaar ik hen die bittere troost.

Heeft Dhr. Guterres bij zijn bekommernis over vaccin-ongelijkheid trouwens ook nagedacht of nagevraagd hoe en wie deze mensen uit achtergestelde, afgelegen gebieden überhaupt zouden kunnen besmetten? Ons misschien?  Indien deze mensen op eenvoudige wijze, dus met een paspoort plus visum hun land in en uit zouden kunnen, dan zouden ze zich niet via een levensgevaarlijke tocht door de woestijn van Burkina, Niger en Mali tot in Libië wagen om van daaruit de dodentocht aan te vangen in een rubberboot op de Middellandse zee om Europa te bereiken en hier een onzeker bestaan te leiden op zoek naar een job, papieren, erkenning.  Is de idee achter de vaccinatiecampagne misschien: vermijden dat de vlùchtelingen ‘varianten’ ons continent binnenbrengen?  Of bezondig ik me nu aan zoiets als een overtreffende trap van cynisme?

Complottheorieën zijn irrelevant, just follow the money.
Dat de grote Guterrez er niet in slaagt om de farmaceutische bedrijven te dwingen de patenten vrij te geven, verklaart genoeg.
De vaccins worden betaald met geld dat voorzien is voor ontwikkelingssamenwerking, nu internationale solidariteit genoemd.  Broodnodige fondsen, die als bestemming onderwijs, medische bijstand en heel dringend optreden n.a.v. de klimaatverandering hebben, worden nu ingezet voor een vaccin dat niet nodig is, en dat, als het al nodig mocht zijn, niet werkzaam kan zijn omwille van de typisch gebrekkige logistieke ondersteuning.
Of hoe oneindig schaamteloos en almachtig de farmaceutische bedrijven zijn: door deze fondsen in te pikken, verrijken ze zich zelfs op de rug en de ellende van de armsten der wereld.
Lap, mijn gebibber en gezweet steekt weer de kop op, teveel ‘uitrollen’ geschreven vrees ik. Thunderstrike van AC/DC helpt niet meer.  Ik heb nu al Rammstein nodig.

Mijn beste wensen voor een intens liefdevol en nuchter 2022!

Christine

Ps Wie Powered by Love Lifeschool wil steunen, bv voor de verdere ‘uitrol’ van de agro-forestry projecten, of met studiegeld voor studenten hoger onderwijs… welkom! Uw gift wordt integraal en optimaal daar ter plaatse ingezet. Ik ben uw garantie.  BE45 5230 8028 8389 (Triodos)
Met hartelijke dank aan iedereen voor de financiële en de mentale steun van het afgelopen jaar, ook en vooral in naam van de Fuzzy en de community in Buipe en omstreken.

Berichten uit de kassa!

*
De tentoonstelling recyclagekunst van Jan Dewilde “Alle beeldjes helpen”, bracht 2688 euro op!!
Het beschikbare kapitaal voor de aankoop van de tractor + trailer + pomp komt hiermee op 11.248 euro! Dank aan allen die in de loop der jaren een werk(je) van Jan kochten, en uiteraard… dank u Jan!

Ondertussen kijkt Fuzzy uit op de 2dehandsmarkten in Kumasi en Tamale om een tractor in goede staat te vinden, waarvan ook de vervangingsonderdelen vlot verkrijgbaar zijn. Als hij er één in het vizier heeft die geschikt lijkt, belt hij zijn vriend de mecanicien op, om het voertuig te komen nazien. Een serieuze klus die gepaard gaat met veel verantwoordelijkheid, want zo’n tractor  heeft al een lang leven op Europese of Amerikaans velden achter de rug, alvorens hij met weinig omzien op het Afrikaanse continent wordt gedropt.
Maar onze mensen willen persé een tweedehandse Massey-Ferguson en geen spiksplinternieuw model uit India, omdat die totaal niet geschikt zou zijn voor de gortdroge Ghanese grond.
In India is de grond waarschijnlijk toch ook hard en kurkdroog denk ik dan, maar gezien ik maar weinig voeling heb met de boerenstiel, luister ik dus naar mijn medewerkers en hun noden.

Mocht u toevallig (!) nog over een sterke tractor beschikken die u van de hand wil doen, of er één weten staan, geef aub een seintje, we zouden hem verschepen.

*
Onze (ondertussen) 5 boslandbouw-pilootprojecten voor vrouwen doen het uitstekend, op één na waar helaas een aantal boompjes gestorven zijn.  Er was al een mooie oogst zwarte ogenboontjes en ook de cashewboompjes staan groen en sterk.  De bijenkorven moeten nog worden voorzien.
De grote uitdaging om het droogteseizoen te overleven komt echter nog.  We hebben dus dringend die tractor en trailer nodig om water aan te voeren, maar de voorziene begroting daarvoor van ca 13.500 euro halen we wel.
We zijn hoopvol dat we in het voorjaar 15 à 20 zo’n boslandbouwprojecten kunnen opstarten met een budget van 150 euro per project.
Eens we zover zijn en als groep kunnen aantonen waar we toe in staat zijn – alle uitdagingen en stereotypes ten spijt –  gaan we samen zitten met een grote ngo zoals Ondernemers zonder Grenzen. Het is de bedoeling dat die ons initiatief gaan opschalen tot proporties die een wezenlijk verschil maken in de strijd tegen de droogte ten gevolge van de klimaatverandering. En uiteraard is het aanbieden van meer voedselzekerheid ook een uit te spelen troef.

*
De kerst-en nieuwsjaarstijd nadert: wat als we geheel op zijn ouderwets onze dierbaren verrassen met lieve wensen op vintage wenskaartjes?
Dit jaar maak ik het uiterst eenvoudig!  Al wie van ver of nabij, een grote of een bescheiden sponsor  was/is van Lifeschool, en graag wat wenskaartjes verstuurt, laat me in een mailtje aan Christine@stofenaarde.be uw wensen weten:  hoeveel enkele kaartjes en/of hoeveel dubbele? En uw adres!
Of… u kan ze ook op uw gemak zelf gaan uitkiezen in de winkel van mijn dochter:  Maria’s corner, Lange-Brugstraat 8 Kortrijk.
Wie sponsor wil worden of wil ‘bijsponsoren’ schrijft naar wens iets over op
Triodos BE45 5230 8028 8389 Stof en Aarde
met in de mededeling hoeveel enkele kaartjes en/of hoeveel dubbele.
Uw adres verschijnt in mijn uittreksel, dus hoeft er niet bij.
Indien u de kaartjes graag zelf naar hartelust gaat uitkiezen bij Maria’s corner, erbij vermelden “zelf uitkiezen”.

Hartelijke groeten,

Christine

Alle beeldjes helpen!

Al geruime tijd spaart Jan Dewilde de opbrengst van zijn recycle-art-beeldjes ter ondersteuning van Lifeschool.
Aanvankelijk was het doel een ambulance kopen.  Maar toen dit een  moeilijk duurzaam te beheren goed bleek (onderhoud, levensduur, eigenaarschap..) besloten we verder te sparen voor een labo.
De realiteit evolueert echter sneller dan ons budget (mede door corona die een rem zette op tentoonstellingen), waardoor we nog dringender water nodig hebben dan een labo

Met het oog op het succes van onze 4 agro-forestry pilootprojecten en het opschalen ervan naar meerdere gelijksoortige projecten in de regio, die als doel hebben aansluiting te vinden met (een) grote organisatie(s) die de klimaatverandering aanpakken, gaan we een tweedehands tractor aankopen en een trailer om er een container op te lassen. Hiermee gaan we niet alleen kunnen ploegen, maar ook water uit de Volta scheppen om de projecten te irrigeren tijdens het droogteseizoen dat – tegen de normale gang van zaken in-  nu al aan zijn opmars is.
Water op wielen is op zich nooit duurzaam, hier echter wel verantwoord, want de enige oplossing.  Bovendien gaan we het kostbare water niet onoordeelkundig in het rond sproeien: per project gaan we een simpel druppel-irrigatiesysteem voorzien.
Voor het hele tractor-project heeft Jan al 8560 euro bij mekaar art-gerecycled!

Een prachtig bedrag maar nog ontoereikend voor ons dringende doel.
Hieronder nodigt Jan u op Jan’s wijze uit op zijn tentoonstelling n.a.v. Buren bij Kunstenaars.
Na de tentoonstelling breng ik u op de hoogte van de opbrengst en zal ik ook een raming kunnen geven van het benodigde budget.

En Jan heeft gelijk: alle beeldjes helpen!

Met hartelijke groeten,

Christine

Dag supporters!

Ik doe heel binnenkort mee aan de lokale versie (regio Kortrijk) van Buren bij Kunstenaars.
Voor één keer niet bij me thuis, maar wel in de Dwarsschuur in Gullegem: ‘t Goet te Wynckele, Peperstraat 17.
Dit op zaterdag 23 en zondag 24 oktober van 10 tot 12u en 14 tot 18u.
De dwarsschuur is een mooie, grote schuur in het centrum van Gullegem, gebouwd in 1732 en geklasseerd als beschermd monument in 1982. Gerecycleerd tot cultureel centrum.  ‘k Peis da’k daar zal passen. ?
Bij goed weer kan ik ook de peloeze gebruiken.
Ik kijk er dus echt naar uit om me eens helemaal te kunnen laten gaan. Er zijn veel beeldjes bijgekomen, ik heb me weer verskrikkelijk geamuseerd en ‘k verlang om het eens allemaal uit de bananendozen te halen…

Alle beeldjes helpen!

Wil je een idee krijgen van de beeldjes van het laatste half jaar, dan kan je eens kijken op instagram Jan Dewilde 237/Jantje Dewaele.

Je kan dat weekend een (fiets-)toertje uitstippelen om enkele tentoonstellingen te bezoeken.
Een overzichtskaart kan je vinden op burenbijkunstenaars.uitinzuidwest.be

Ik kijk er alvast naar uit om jullie weer te zien.

Jan

Over ongerijmdheden

“Zie je wel: ze willen niet werken!”
Erg veel reactie op mijn blogberichten krijg ik doorgaans niet: mensen lezen en genieten in stilte zeg ik dan tegen mezelf en het lege blad voor mij.
Maar bij mijn laatste post voelde iemand zich geroepen om wat hij “altijd al had geweten” en nu voluit voor zich uitgeschreven zag staan, door mij dan nog, te beamen: had ik me niet zelf afgevraagd of we de oogst niet aan de vrouwen hun voordeur zouden moeten leggen? En had ik niet het feit dat de vrouwen weigerden te wieden, als een Ghanese ongerijmdheid bestempeld?

De persoon in kwestie is pas onlangs op dit blog terecht gekomen, en op het laatste bericht. Hij heeft niet door dat ik al heel lang en met een zekere regelmaat integer en authentiek o.a. culturele verschillen en overeenkomsten belicht met als doel overbruggen, verbinden, begrijpen. Noch heeft hij voeling met ironie en weet hij al evenmin dat ik systematisch ‘de rauwe oorlog der meninkjes’ ontkracht. Dat ik me meer woordkunstenaar voel dan journalist, graag een beetje geur en kleur geef aan mijn berichten en daarbij mezelf niet spaar, kon die persoon aan de hand van één bericht niet weten.

Toch wil ik dit kaderen, want ièdere lezer is me dierbaar. Bovendien heb ik misschien nog andere (nieuwe) lezers ongewild een signaal gegeven dat haaks staat op wie ik ben en hoe ik denk.

Het leek die dag wel ‘De dag van de ongerijmdheden’, zoals je ook ‘De dag van de klant’ hebt, ‘De dag van de wetenschap’, of ‘Secretaressedag’!

Terwijl Fuzzy en ik zoals gewoonlijk via een onstabiele en gebrekkige Whatsappverbinding de uitvoering van onze plannen bespraken, vervielen we in geweeklaag, dit totaal tegen ons beider aard en gewoonte in.
We hadden het erover hoe de regering in hun strijd tegen het uitbaten van de galamsey (illegale goudmijnen) op verschillende plaatsen alle graafmachines in brand hadden gestoken: geen aftandse afgedankte rommel uit Europa, maar moderne hoogtechnologische machines! Tot nu toe, werden telkens als de overheid een galamsey opdoekte en de graafmachines confisqueerde, de waardevolle machines meteen door hun eigen corrupte beleidsmensen doorverkocht om in een andere galamsey te graven of er één op te starten!
De overheid wou een goede (politieke) beurt maken en tonen dat het hen menens was met de corruptie en had op verschillende plaatsen systematisch die prachtige machines in de fik gestoken.
Van dit soort ongerijmdheden worden Fuzzy en ik mis-se-lijk!

Vervolgens hadden we het over het feit dat er nog steeds geen nieuwe DCE aangesteld was, omdat de partijbonzen vòòr de verkiezingen van verscheidene kandidaat DCE’s steekpenningen aanvaard hadden, in ruil voor de belofte dat dit waardevolle (en goedbetaalde) ambt naar hen zou gaan! Uiteraard kon er slechts één iemand aangeduid worden voor het ambt! Het was al 9 maanden na de verkiezingen en nog steeds durfden ze niemand aanstellen uit angst voor hun leven. Vergeet niet dat er naast de gigantische steekpenningen ook veel (witte) rammen ritueel geofferd werden om de goede afloop te verzekeren, waardoor een vloek bij een ‘verkeerde afloop’ dus nooit ver weg is.
Stel u de woede en de dreiging voor van iedereen die zijn geld zou kwijt zijn aan een loze belofte en dure rituelen.
Alweer een ongerijmdheid!

Want als gevolg hadden we dus geen DCE en die DCE hadden we nu net nodig omdat we de lokale overheid wilden betrekken in het financieren van het wieden van onze 4 pilootprojecten!
Dat vrouwen niet wieden, dat zelfs ook veel mannen niet wieden is sociaal-cultureel bepaald.
Net zoals je ook niet zelf een kapotte lamp vervangt, noch zelf de platte band van je wagen omwisselt en dat je ook niet zelf je schuurtje schildert of je nagels knipt.
Iemand die teveel doe-het-zelf neigingen heeft, riskeert zelfs scheef bekeken te worden.
Immers, zelfs de kleinste taken die je laat doen, betekenen altijd wel voor iemand enkele cedi’s of een maaltijd.

Al vaker heb ik concrete situaties belicht van projecten die voor geen meter werken, omdat ze (meestal goedbedoeld) vanuit een westers denkend brein ontsproten zijn, omdat er te weinig onderzoek gedaan werd naar de echte noden en mogelijkheden van de lokale bevolking. Of omdat er met de cultuur of de sociaal-economische achtergrond geen of te weinig rekening werd gehouden.
Nu had ik zelf een steek laten vallen: ik was ervan uitgegaan dat de vrouwen zouden wieden, ook omdat ik nergens een onkostenpost ‘wieden’ op de begroting – dus op die foto van dat papiertje met enkele getallen op mijn Whatsapp!- had zien staan.
Ik lijk wel wat voeling te verliezen omdat ik al veel te lang niet ter plekke kan zijn. U weet waarom.
Hoe dan ook, mea culpa, ik moest dat voorval niet onder de ongerijmdheden van die dag geklasseerd hebben, zonder ook de echte bovenvermelde ongerijmdheden te vermelden.

En ik dank de persoon die me d.m.v. zijn ‘zie je wel’-opmerking hier onrechtstreeks op gewezen heeft.
Die persoon dacht waarschijnlijk dat wieden in de tropen, voor dag en dauw om de verschroeiende zonnehitte voor te zijn, met een machete het onkruid laag tegen de grond weghakken, een slangenbeet riskerend in je hand of je voet, ongeveer hetzelfde is als hij die hier hobbygewijs wat in zijn (moes)tuintje rommelt…

Tot slot nog meer goed nieuws: de boompjes doen het prima en een eerste oogst pindanoten is al binnen!

Hartelijke groeten,

Christine

Alle overtollige regen die hier valt, is eigenlijk bedoeld voor ginder!

De boompjes en bonenplantjes overleven, niettegenstaande ze slechts nu en dan een druilerig vlaagje over zich heen krijgen. Hier en daar hebben we enkele boompjes vervangen die het niet gehaald hebben. Maar de grote uitdaging zal er komen als het regenseizoen, dat nooit echt doorgebroken is, alweer overgaat in de het droogteseizoen! De buitjes zijn nl. erg lokaal, hebben kracht noch volume en zijn te schaars om de bodem te verzadigen tegen het komende droogteseizoen.

Hoe aarzelend de regenbuitjes ook op gang gekomen waren, het (zogenaamde) onkruid was er al meteen bij om zijn plaatsje op te eisen! Er dook een nieuw probleem op: de vrouwen vroegen ons waar we bleven met de onkruidverdelgers!
Tijdens de workshops was duidelijk aangegeven dat we geen chemische bestrijdingsmiddelen zouden gebruiken: de vrouwen en/of hun familie, buren zouden het onkruid handmatig verwijderen. Niemand ging daar tegenin: allen stonden te popelen om van start te gaan.
In de media waar men gewag maakte van onze pilootprojecten werd er echter gezegd dat Lifeschool de vrouwen bevoorraadde met boompjes en planten, voorzag in het ploegen en het poten en ook de ‘herbicides and weedicides’ leverde. Veel konden we daar niet aan doen:  het was gezegd en geschreven geworden – we weten hoe de media zijn – maar we maakten ons sterk dat onze vrouwen en het Agric department goed op de hoogte waren van de afgesproken werkwijze.

Op zijn controlerondes zag Fuzzy bij de 4 projecten hoe allerlei groen de bonenplanten en de boompjes was beginnen overwoekeren. Bij navraag waarom er niet gewied was, kreeg hij 4x hetzelfde antwoord: “You didn’t give us weedicide”.
Zucht!
We hadden kunnen blijven discussiëren of het al dan niet duidelijk gezegd geweest was op de workshops; over het feit dat we niet gereageerd hebben op wat de media zeiden en schreven; over waarom de vrouwen niet eerder gereageerd hebben toen ze zagen dat het onkruid sneller groeide dan de bonenplanten… Maar we hebben het niet gedaan, omdat ik nog steeds in België ben en Fuzzy ginds alleen staat met ‘gevoelige’ woordvoering voor Lifeschool, wat niet altijd vanzelfsprekend is.
Maar ook omdat het gewoonweg aartsmoeilijk is om hierin je slag thuis te halen. Bodem, die eigenlijk oorspronkelijk regenwoud herbergde, is nooit de meest vette landbouwgrond. De traditionele landbouwmethodes, kleinschalig en met streekeigen gewassen gaven vroeger voldoende voedsel aan de leefgemeenschappen.
Maar ondertussen worden reeds decennialang kunstmatige meststoffen ingezet, alsook chemische bestrijdingsmiddelen zoals herbicides en pesticides tegen ziektes, plagen en onkruid. Cynisch genoeg werden ze geïntroduceerd om de honger te bestrijden!
Monsanto & Co hebben aan Afrika ongetwijfeld hun grootste en trouwste klant. Want doordat er amper wetgeving is – en als die er al is, wie controleert die?- wordt er gesproeid en gespoten dat het een aard heeft, zonder hoeveelheden, verdunningen en sproeitijden in acht te nemen.  Alle richtlijnen staan weliswaar op de verpakking, maar wie leest die kleine letters en een nog prangerder vraag: wie kàn er lezen?
Sedert enkele jaren verkoopt de regering gen-techzaden: de boeren betalen veel geld voor b.v. hybride maiszaden die weliswaar meer opbrengst geven maar die geen bruikbaar zaad leveren, waardoor de boeren iedere keer opnieuw diep in de beugel moeten tasten.

Hoe dan ook er is weinig vertrouwen in de kracht van de bodem en bij de meeste mensen lijk je een fantast als je spreekt over telen zonder chemische middelen:  sproeien is de traditie geworden. Enkele jaren geleden hebben we zelf enkele plantages aangelegd met biomais en -ananassen. Momenteel kunnen we enkel nog rond ons education center de bioteelt van lokale mais in stand houden. Soms staan omwonenden of bezoekers ernaar te kijken en noemen het een mirakel! Al zijn ze daarmee nog niet bereid om zelf de fundamentele omslag naar bioteelt te maken, want ‘het is niet omdat God ons zo gunstig gezind is, dat hij dat ook met hen zal zijn’! Tja.
Maar terug naar de pilots. Fuzzy vond dat we koste wat het kost bij het doel van de proefprojecten moesten blijven: ze doen slagen zodat we meer vrouwen kunnen verenigen om onze organisatie vervolgens onder de aandacht te  brengen van een grote internationale speler die de klimaatverandering in sub-sahara aanpakt. Dus hadden we slechts 2 opties, zei Fuzzy: ofwel kochten we weedicides ofwel betaalden we externe mensen om met een machete te wieden. Dat de vrouwen zelf zouden wieden, was geen optie. Uiteraard zijn we voor de veilige, gezonde en duurzame optie gegaan, ondanks een kost die niet voorzien was.

“Fuzzy”, zei ik ietsje geniepig en gefrustreerd aan de telefoon, “als dat zo doorgaat, moeten we straks ook nog externen betalen om de oogst binnen de halen en aan de vrouwen hun voordeur te leggen…!”
“Thats Ghana for you, my friend”, grapte Fuzzy.  Dit is onze oneliner die we altijd gebruiken als we voor ongerijmdheden komen te staan!

Hartelijke groeten,
Christine

Het is tergend lang wachten op meer regen…

Alles was in gereedheid:  de 4 vrouwen hadden elk een acre land toegewezen gekregen; we hadden het land geploegd; de boompjes en de bonen waren besteld; de respectievelijke Chiefs en lokale gezagvoerders waren op de hoogte gebracht; de Agric commission was geactiveerd en er werd een workshop gegeven. 
U merkt het, één en ander werd nog veranderd aan ons plan: de workshop werd uiteindelijk toch gegeven en dit voor 4 x 20 vrouwen. Het is de bedoeling dat ieder van de 4 vrouwen van het pilootproject een groep vrouwen rond zich heeft die het project (van op afstand) volgt en uitdraagt, zodanig dat, als we kunnen opschalen, we een opgeleide en betrokken groep hebben.

De interesse en het enthousiasme tijdens de 4 workshops was heel groot. De 4 x 20 vrouwen hadden we allemaal een Fanta gegeven, meldde Fuzzy achteraf. Grappig, gezien ik er niet was, wou hij de vernedering en de klachten niet ondergaan door de vrouwen een lokaal drankje te serveren, zoals b.v. hun lokale gierst/gemberdrank die ontzettend lekker en gezond is en hun lokale economie steunt, maar waar ze op neerkijken. Als ik er ben, vertel ik hen over de weldaden van hun eigen lokale producten, en de schade die multinationals aanbrengen. Uiteraard zwijg ik erover dat Fanta zelfs een nazidrankje* is 😉
Helaas is het nationale of het continentale of het raciale (?) minderwaardigheidscomplex zo groot – of is het de reclame die zo sterk is?- dat lokale producten altijd als een teken van armoede beschouwd worden en geïmporteerde troep (zeg maar) als het summum van rijkdom en welvaart. Toen ik er nog dagelijks kookte en boodschappen deed zag ik bijvoorbeeld steeds hoe hun lekkere lokale rijst doelbewust in zakken van USA rijst werd overgegoten om hem verkocht te krijgen. 

Een andere aanpassing was de levering van de boompjes.
11 Juni Ghana’s National Tree Planting Day… mag ik het een scheet in een fles noemen?
In grote delen van Ghana was men niet op de hoogte van deze nationale boomplantdag: de boeren – toch de belangrijkste belanghebbenden ivm de uitvoering – wisten van niets, de scholen al evenmin. Het was eerder omgekeerd: hier en daar in de steden werden (vooral) onder het oog van de media wat bomen geplant door notabelen, lees politiekers. Op andere plaatsen plantte men een rijtje bomen langs de weg! Wie zal die onderhouden? Bewateren? Wie is er verantwoordelijk voor? Deze boompjes zijn alvast ten dode opgeschreven.
Maar nog jammerlijker werd het toen we vernomen dat onze eigen Forest Department n.a.v. National tree Planting Day ons zelfs geen gratis boompjes kon leveren, tenzij we acacia wilden! Zoals reeds eerder gezegd:  zadel mensen in overlevingsmodus niet op met de zorg voor bomen waaruit ze tijdens hun eigen leven nooit enig voordeel zullen halen.
We hebben dan maar zelf de cashewboompjes aangekocht die we voor ogen hadden voor de 4 projecten.

Maar de allergrootste uitdaging was en is nog steeds … de regen!
En hier valt geen mouw aan te passen: dit was gewoon lang en spannend afwachten.
Het regenseizoen lijkt nu toch heel aarzelend en met heel wat vertraging te zijn ingezet: de boompjes zijn geplant en de bonen gezaaid.

We hopen en wensen dat deze pilootprojecten slagen. De bevolking is heel enthousiast en ook iedereen die er van ver of dichtbij bij betrokken is. Op de lokale radio werd het principe van de proefprojecten uit de doeken gedaan en onderstaande tekst** werd zelfs op verschillende onlineplatformen gepubliceerd.
De slaagkans van de proefprojecten loopt helaas recht evenredig met de regenval… en die is weinig overtuigend.

U hoort hier verder van.
Hartelijke groeten,
Christine

* Hoe en waarom Coca Cola Fanta uitvond. ( https://www.standaard.be/cnt/dmf20150304_01561555)

** BELGIUM BASED CBO, USING WOMEN GROUPS IN CENTRAL GONJA TO MITIGATE THE RAPID AFFECTS OF CLIMATE CHANGE*

A Community-Based Organization, powered by Love Life school in Belgium has sponsored selected women groups in Central Gonja in the newly created Savannah Region of Ghana in cashew trees planting.
The core objective of this programme is to fight and mitigate the rapid affect of climate change in central Gonja and it’s environs.

In collaboration with the Ministry of Agriculture (MoA), the scheme is headed by Christine Moreel, a well known passionate philanthropist of Belgium descent in the area for the past decades.
For starters, and for piloting and assessment purposes, the scheme currently targets two farming settlements; Bilsikura and Lingbinkura.
The women in these communities have been alotted an acre each, and are provided the requisite seedlings, weedicides and pesticides to inter plant with cowpea in their farms.
Cost, all borne by the CBO.
However, use of chemicals and other intermittent secondary cultural practices will be carefully supervised by the MoA in the district.

This fabulous initiative according to the country coordinator – Mr. Mahama Fuzzy; is a well thought through programme that will invariably go a long way to ameliorate living standards of households in these localities and thereby reducing poverty levels as it gradually stretches to other parts of the district in due time.
He therefore called on all inhabitants in these localities and the district at large to rally their support behind this great drive.

Nooit verliezen we de moed!

Mijn Ghanaverhalen mogen dan stokken bij gebrek aan mijn fysieke aanwezigheid on the spot, maar onze activiteiten gaan verder.

Door de aanhoudende droogte, dreigt de oogst er voor het 2de jaar op rij te mislukken. Dit betekent o.a. maisprijzen die 3x hoger zijn dan gewoonlijk.
De klimaatverandering in Sub-Sahara-Afrika eist meer en meer zijn wereldwijde tol: van droogte komt hongersnood; door hongersnood komen vluchtelingenstromen op gang naar landen/continenten waar het beter is. Waar ze aankomen voelen mensen zich ‘overspoeld’ en gaan op hun achterpoten staan, is het niet – in afwachting van de cafétoog,- op de zo gegeerde terrasjes, dan wel in het stemhokje.

U, lieve lezer, sympathisant en/of sponsor van Lifeschool, weet net als ik dat we met onze kleine organisatie waar u deel van uitmaakt, de klimaatverandering niet kunnen counteren, noch de daaruit voortvloeiende calamiteiten kunnen tegenhouden. Daarvoor is dringend een grondige systeemverandering nodig.
Maar doen wat we wèl kunnen, mensenlevens ten goede veranderen, aan de alarmbel blijven trekken… is dat niet wat ons menselijk maakt?

Het project dat we momenteel op poten zetten is er gekomen na de online-aankondiging van een National Tree Planting Day in Ghana: op 11 juni zullen er op één dag in heel Ghana 5 miljoen bomen geplant worden. De president van Ghana zal ook een boompje planten en er zullen veel high profile personalities aanwezig zijn op het persmoment.
Als dat geen opsteker is voor het klimaat!
Ware het niet dat de meeste Ghanezen – althans in onze streek- niet op de hoogte zijn van de actie…. en het Forestry Department dat de boompjes verdeelt, eigenlijk ook niet echt!
Als er al verdeeld zou worden, is er geen enkele garantie dat die boompjes ook daadwerkelijk geplant zouden worden en nog veel minder dat ze nadien zouden bewaterd worden. Want water… welk water??

Samen met Fuzzy en het Forestry department, het Agric department, Robben Asare van ASPassion farms hebben we de koppen samen gestoken om te zien hoe we op onze eigen kleinschalige manier de lokale bevolking bewust kunnen maken van het klimaatprobleem, hen een alternatief bieden, en tegelijk ons profijt halen uit de bedeling van de gratis boompjes.

Onze communicatie is niet evident: voor videocalls en zoom toestanden is het internet er te onstabiel; we zijn al blij als we via Messenger of Whatapp kunnen pràten want zelfs dit lukt soms enkele dagen na mekaar niet!
Om een voorbereidend werk van lange adem met een nog langer verhaal kort te maken: oorspronkelijk zouden we een workshop organiseren voor 20 boeren die elk hun regio vertegenwoordigen om hen het belang van de boomplanting en de opvolging uit te leggen plus het principe van het zaaien/planten van geschikte eetbare gewassen onder de bomen. (agro-forestry)
Opdat Ghanezen naar een workshop zouden komen, moet je hun transportkosten, eten en drinken vergoeden. Fuzzy wou de deelnemende boeren ook allemaal een paar laarzen geven tegen de slangenbeten, want, zei hij, als iemand een slangenbeet vangt terwijl hij/zij de boompjes of gewassen plant, gaat hij/zij eisen dat wij het antidotum betalen, omdat ze de beplanting zogezegd op onze aanbeveling doen!
Een boer zijn naam waardig hééft laarzen, sputterde ik tegen – al zijn ze meestal lek en tot op de draad versleten. Het is ook zo dat ieder ziekenhuis/dispensarium verondersteld wordt permanent over enkele dosissen tegengif te beschikken, hen gratis geleverd door de overheid, want slangenbeten komen veel voor. Maar in werkelijkheid wordt het tegengif doorverkocht en kan je het slechts vinden op de zwarte markt tegen woekerprijzen, want tijdig aan één of vaak zelfs meerdere dosissen geraken is meestal een kwestie van leven of dood.

In een overlevingsmaatschappij gelden andere normen en waarden: alles wordt ten gelde gemaakt, alles is een opportuniteit, en dat is heel begrijpelijk. Wij worden wakker en kunnen ons afvragen wat we vandaag eens gaan eten; zij worden wakker en vragen zich niet af wàt ze gaan eten maar òf ze gaan eten. Door de ongelijkheid die zich dus letterlijk iedere dag weer manifesteert, zijn onze eventuele oordelen en meninkjes over dit soort wantoestanden niet relevant.
Maar hoe dan ook, we moeten discipline aan de dag leggen met onze organisatie, anders verliezen we ons bestaansrecht en besteden we onze beperkte middelen aan een onconstructief soort mededogen en korte termijn denken.  Dus exit laarzen en na verloop van tijd zelfs exit workshop op aanraden van Robben Asare, die veel ervaring heeft met workshops en ngo’s: “De mensen zouden erop afkomen voor de gratis maaltijd en het geldbedragje, om vervolgens tevreden naar huis te gaan met het klimaatvraagstuk als minste van hun zorg.”

I.s.m. ASPassion farms gaan we 4 proeffarms initiëren en begeleiden.
Voor 4 gemotiveerde jonge vrouwen, met enkele kinderen gaan we een acre land (ca 40 are) omploegen en hen begeleiden in het planten van cashew bomen met ertussenin maïs of aardnoten (pinda’s). We gaan hen ook een (of 2?) bijenkorf geven, uiteraard met de nodige begeleiding en opvolging.
Al binnen het jaar zullen ook de naburige vrouwen zien dat er opbrengst te halen valt met een bijenkorf en met het planten van gewassen onder bomen, in afwachting van de opbrengst van de bomen zelf.
Deze vrouwen worden rolmodellen die gekopieerd zullen worden.
We opteren voor 4 jonge vrouwen met enkele kinderen en niet voor 2 vrouwen plus 2 mannen of 4 mannen – zoals het de lokale policy betaamt- omdat deze vrouwen in tegenstelling tot de mannen ter plekke blijven omwille van hun kleine kinderen.
De boompjes die de overheid uitdeelt zijn hoofdzakelijk acacia, mahonie, mango en cashew.
Acacia en mahonie gaan maar ‘opbrengen’ als hun kinderen of kleinkinderen groot zijn en zijzelf oud en versleten, als ze überhaupt nog in leven zijn. Dus exit acacia en mahonie, hun voedselonzekerheid is veel te prangend om over de volgende generaties na te denken.
Mango en cashew zijn economische bomen die al na een paar jaar opbrengst geven, maar mango heeft veel water en zorg nodig.
Dus, na zorgvuldig overwogen eliminatie, worden het 4 bescheiden cashewplantages!

Dit is een proefproject dat slechts 600 euro kost (4 x 150 euro).
Als dit werkt, en we hebben er echt goeie hoop op, dan is dit ons plan:
ten eerste, opschalen: zien hoe we zoveel mogelijk van dit soort projectjes kunnen opstarten.
En ten tweede, aan de hand van onze testcases aansluiting zoeken met grote internationale ngo’s die op veel plekken in de wereld bezig zijn met bomen planten om de klimaatopwarming aan te pakken.
We gaan die organisaties slechts naar onze streek krijgen als ze zien dat we met een sterke gemotiveerde en capabele ploeg zijn die verantwoordelijkheid aan de dag legt en weet hoe ze aan agro-forestry doet.

U ziet, nòòit verliezen wij de moed!
We houden u op de hoogte!

Hartelijke groeten,
Christine

Ondertussen in Ghana…

Mijn Ghanaverhalen lijken wel wat op te drogen!
Niet dat er geen verhalen zijn: minstens 2x per week hebben Fuzzy en ik een lang onderhoud ivm de stand van zaken, en steeds krijg ik weer even dat weergaloze “Ghana, het leven zoals het is”- gevoel!
Maar het lijkt alsof ik minder de behoefte voel om de fantastische verhalen te delen als ik ze niet zelf ter plekke meemaak!
Bovendien zorgt de vaak heel krakkemikkige internetverbinding ervoor dat ik soms al doodmoe ben van het tientallen keren na elkaar opnieuw inbellen en gebeld worden om ook maar de minst essentiële zaken te regelen. Maar, als de wind goed zit en we een vlotte verbinding hebben, kunnen we gemakkelijk meer dan een uur bijpraten en onze plannen op punt zetten voor na de covid!

In Ghana woedt er hoe dan ook een totaal andere covid dan in de rest van de wereld.
We noemen het beestje de Ghanese covid: het lijkt wel politiek geëngageerd!
Niettegenstaande het aantal slachtoffers tot op heden miniem is, waren tot voor een tweetal weken alle scholen gesloten en dat al sedert het voorjaar van 2020 (de zogenaamde 1ste golf).
In december zijn er nationale verkiezingen geweest met vooraf massale verkiezingsrally’s en achteraf grootschalige rellen omwille van de verkiezingsuitslag die vervalst zou zijn geweest. Zoals ik al vaker vertelde: als het regent in Amerika, druppelt het in Ghana; zelfs een gewelddadige storm in het parlement hoorde erbij.
Kortom het leven ging zijn gangetje en niemand sprak over covid: het enige waaraan je wist dat covid ook in Ghana een issue is, was omdat alle scholen, van basisschool over middelbaar tot hoger onderwijs, gesloten waren!

In de media wordt sinds enkele jaren keihard gedebatteerd, zeg maar geschreeuwd: Ghana Beyond Aid. Een soort strategisch plan dat men probeert uit te rollen om de SDG’s (sustainable development goals) tegemoet te komen en tegelijk het groeiend Afrikaans bewustzijn te voeden waarin gesteld wordt dat er afgerekend moet worden met het verleden van slavernij, onderdrukking en witte superioriteit.

Hun volle recht en een zeer goeie evolutie: er is geen enkele reden om Ghana en bij uitbreiding Afrika als het kneusje te behandelen dat steeds opnieuw internationale hulp “mag”ontvangen, nu er gaandeweg in kaart wordt gebracht wat er hen initieel werd ontnomen. Hulp wordt dan niet langer als hulp gedefinieerd maar als herstel en /of compensatie voor veroorzaakte schade, leed, diefstal en verlies.

Hoezeer ik deze evolutie ook toejuich en ondersteun, er knaagt iets bij mij als ze me met hun Ghana Beyond Aid -talk rond de oren slaan: hoe ernstig kunnen we een overheid nemen die – als énig actieplan – gedurende 10 maanden de scholen sluit omwille van een pandemie die nauwelijks te bespeuren valt?
En toen ik hun magisch-realistische oplossing vernam om de 10 maanden durende schoolonderbreking op te vangen, kon ik wel mijn sloffen opeten van ergernis: ze hebben het begin van het academiejaar gewoon verplaatst van 1 september 2020 naar 16 januari 2021. Met als gevolg dat iedereen een jaar mag overgaan! Iedereen is er zonder meer ‘door’! Dus niet alleen kinderen, ook studenten medicijnen, gezondheidswerkers etc!

Waarom me dat zo pissig maakt? Kinderen, jongeren, zelfs volwassenen, sméken om onderwijs!
Statistieken tonen aan dat de geletterdheid met rasse schreden vooruit gaat, dat we “maar” 20% ongeletterden meer hebben ouder dan 15 jaar.
Zoals met alle statistieken, hebben die betrekking op waar er gemeten wordt – en ik betwijfel of dat in het Noorden is, waar het voor tellers uit Accra héél erg warm en stoffig is om te tellen 😉
Alle gekheid op een stokje: ik denk dat in onze streek, de afgelegen dorpjes inbegrepen, er eerder 20% GEletterden zijn onder de volwassen bevolking!
Een van de redenen waarom Lifeschool remedial classes organiseert en financiert: talloze jongeren begrijpen niets van de lessen op school omdat ze slechts hun lokale taal spreken. En er zijn maar een 80-tal verschillende talen in Ghana!
Ook het probleem van de tienerzwangerschappen swingt de pan uit.
Het lijkt alsof we met ons werk terug naar af gedwongen worden.

Maar kijk, we eindigen met enkele toffe mededelingen ivm mijn medewerkers.
Die worden helaas te weinig belicht en ik probeer daar in de toekomst meer werk van te maken in deze blog.
– Seth onze lieve, zachte en onmisbare Lifeschoolmedewerker van het eerste uur is getrouwd!
Seth is geen Gonja maar een Ewe (een Voltarian, dus afkomstig vanVolta-region) en hij heeft een Ewe meisje tot de zijne gemaakt. Het trouwfeest vond plaats in zijn hometown in Volta-region en Fuzzy heeft de grote lange reis ondernomen om zowel Lifeschool als de Partnerschap met Athena Kortrijk te gaan vertegenwoordigen.
Hoewel hij het al zelf heeft gedaan, ben ik als zoals de cultuur het voorschrijft, als directeur van Lifeschool verplicht om in Seth’s naam de Partnerschap Athena Kortrijk nog eens te danken voor hun huwelijksgift.
We wensen hem en zijn vrouw veel geluk en liefde.

– En vorige week is Mr. Aleidu op pensioen gegaan.
Mr. Aleidu is eveneens een Lifeschoolmedewerker van het eerste uur. Hij was tegen wil en dank directeur van SH Buipe toen het nog een community-school was. Samen met hem en dank zij het vertrouwen in ons Lifeschool project kon de school geabsorbeerd worden door de overheid.
Daarna was hij directeur af, want de overheid stuurde zelf een directrice, en daar was hij niet rouwig om, want de school telde ondertussen al meer dan 400 lln.
Hij bleef wel altijd een actieve Lifeschool fan!
Fuzzy heeft in ons Lifeschoolcenter een feestje georganiseerd met rijst en kip en speeches uit de micro en frisdrank en dansmuziek en een afscheidscadeau, waar Mr. Aleidu samen met zijn 2 jonge vrouwen (zijn eerste en oudste vrouw is overleden) en talrijke vrienden mocht genieten van al onze gelukwensen ( de mijne werden rechtstreeks telefonisch door de micro geschald).

Ooooh … ik hoop dat ik binnenkort weer ‘life’ mijn leven daar kan opnemen!
Ik wéét dat ik niet alleen ben met mijn wens! 😉

Veel groeten en hou de moed erin,
Christine